17 του Νοέμβρη και εμείς οι μέτριοι.

Αγαπημένε μου σύντροφε

17 του Νοέμβρη. Απεργία, μνημόσυνο, γιορτή, άρωμα λουλουδιών, άρωμα νιάτων, αυτοπεποίθηση, οργή, αισιοδοξία, ποίηση...
Το πολυτεχνείο αντανακλά πολλά, μα πάνω απο όλα την εμπιστοσύνη στη δύναμη της συλλογικότητας, της ελευθερίας και της διακαιοσύνης.
Υπαρχει όμως κατι άλλο αξιο μνείας πέρα απο τις δεκάδες χιλιάδες των λαϊκών ανρθώπων που συγκεντρώθηκαν μέσα και έξω απο το πολυτεχνείο εκείνες τις μέρες; Ναι, είναι οι απουσία των εκατομμυρίων συμπολιτών που ήταν στα σπίτια τους.
Και αν αρκετοί απο αυτούς φοβήθηκαν, δεν είχαν τα κότσια να αγωνιστουν και να γιορτάσουν, οι περισσότεροι κλειστικαν στο καβούκι της ψευτοασφάλειας του μικροκόσμου τους.
Θεώρησαν οτι ήταν μεμονομένο περιστατικό νεανικής τρέλας, αναρχικοκομμουνιστών, ταραξιών. Ήταν σίγουροι πως δεν τους αφορούσαν οι "εξτρεμισμοί". Πίστευαν πως δεν υπήρχε στρατιωτικός νόμος. Άν δουλεύεις, είσαι εργατικός, τίμιος, κοιτάς μόνο τη δουλειά σου και αποφευγεις τα μπλεξίματα, δεν έχεις να φοβάσαι κανέναν Παπαδόπουλο.
Με τέτοιες σκέψεις, ανασφάλιες, υποταγή και δειλία, η σκιά της χούντας σκοτείνιαζε τον Ελληνικο ουρανό για εφτά ολόκληρα χρόνια.
34 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είναι σημαντικό να θυμόμαστε αυτους που αγωνίστηκαν συνειδητά για την ανατροπή των φαντασμάτων της Χούντας. Πρέπει όμως να μηνμονεύουμε και όλους τους υπόλοιπους. Που κρατησαν τη χούντα 7 χρόνια. Που κρύφτηκαν στην γκρίζα καθημερινότητά τους. Που υπνοτίστικαν απο τον Γκουσγκούνη, το ποδόσφαιριο και το Μαστοράκη.
Γιατί αυτοί συνεχίζουν να ζούν ανάμεσα μας. Να δέχονται τις χαφιεδοκάμερες γύρω τους με την ψευδαίσθηση της νομιμοφροσύνης. Να κατηγορούν τα ίδια τους τα παιδιά ως ταραξίες. Όταν οι συνάδελφοι τους μάχονται στους δρόμους για λίγα δράμια αξιοπρέπειας, αυτοί να ενοχλούνται απο το κυκλοφοριακό χάος. Η ίδια κίνηση όμως το σαββατόβραδο στο σκυλάδικα της παραλιακής να τους κάνει να ικανοποιούνται μαζοχιστικά.
Αυτοί υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα αγαπημένε μου σύντροφε. Δειλοί, μέτριοι, αμαθείς και αδαέις.
Είμαστε όλοι μας. Έτσι γεννιόμαστε σε αυτό το σύστημα και αυτο το ρόλο μας προορίζουν.
Συνέχισε να δίνεις τη μάχη όμως σύντροφε. Πρώτα μέσα στο μυαλό σου. Εκεί κυρίως.Μην τους κάνεις τη χάρη.

Σε φιλώ