Ούγο Τσαβεζ

Αγαπημένε μου πολιτικά ορθέ

Ακούω πως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Βενεζουέλα σε βρίσκει κατενθουσιασμένο . Ξέρω οτι κουράστηκες πολύ για αυτό. Ξέρω οτι ήσουν παντού και ταξίδεψες πολύ.
Πηγες στις ΗΠΑ όπου ακατάσχετα στόλισες τον Τσάβεζ με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα. Δικτάκτορας, τρελός, επικύνδινος. Ανακάλυψες έμαθα και καινούριες λέξεις όπως η Κουβανοποίηση! Οι δεξαμενές σκέψεις σου πήραν φωτιά. Τα καλοθρεμένα κωλαράκια των αποφοίτων του Χάρβαρωτ πάλι βάλθηκαν να σώσουν την Δημοκρατία ανα τον πλανήτη.

Αλλά δεν έμεινες εκεί. Χρησιμοποίησες και και τις παλιές καλές μεθόδους. Πήγες στη Λατινική Αμερική ακούω. Συναντησες του παλιούς και πιστούς σου φίλους. Καναλάρχες, πετρελαιάρχες, γουνοστολισμένες και δικτάκτορες. Τελικά δεν είσαι πολύ διακριτικός και διάβασα πως το σχέδιο σου για δεύτερο πραξικόπημα στη Βενεζουέλα πάλι διέρευσε. Αλλά ευτυχώς οι φίλοι σου καναλάρχες σε έβγαλαν ασπροπρόσωπο και έκαναν πάλι το άσπρο μαύρο.
Έμαθα όμως ήσουν και στην Ευρώπη. Μηδίασες χαιρέκακα όταν ο φίλος σου Βασιλιάς της Ισπανίας είπε στον Τσάβεζ να "βγάλει τον σκασμό". Φυσικά και δεν τον ρώτησες μετά με ποια ιδιότητα ένας μη εκλεγμένος, γαλαζοαίματος, φιλοφασίστας είχε άποψη για έναν πολιτικό που ελέγχει την πολιτική του σε δημοψηφίσματα σχεδόν κάθε χρόνο. Είμαι σίγουρος πως ο Βασιλιάς σου ως αποκειακό κατάλοιπο που είναι έχει ακόμα ονειρώξεις για τη μεγάλη Ισπανία.
Και στις Βρυξέλλες δεν έχασες τον καιρό σου μαθαίνω. Έβαλες το ακριβό σου κοστούμι και κατηγόρησες τον Τσάβεζ ως αντιδημοκράτη επειδή μέσω του συντάγματος που προωθεί υπάρχει κίνδυνος να μεινει επ'άπειρον στην εξουσίας. Μάλλον ξέχασες να κοιτάξεις γύρω σου και να δείς οτι όλη η Ευρώπη κυβερνάται από τις ίδιες πολιτικές κάστες επι δεκαετίες. Δεν είμαι πολυ σίγουρος γιατί ειναι πιο δημοκρατικό ο Μπλερ να κυβερνά (και τι κυβέρνηση!) επί δεκαετία, η Ο Μπράουν να κυβερνά χωρίς να έχει εκλεγεί (!!!) αλλά ο Τσάβεζ να είναι επικίνδυνος όταν ζητά να επανεκλεγεί. Δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση αλλά να σου θυμήσω πως κατηγορείς τον λαικιστή Τσάβεζ γιατί κάθε πολιτική του σκέψη τη θέτει στην κρίση του λαού του, ενώ εσύ... Το θυμάσαι το δικό σου συνταγματικό σχέδιο? Ναι, αυτο που δεν το συζήτησες ποτέ με τους πολίτες της Ευρώπης και δεν τόλμησες ούτε να ζητήσεις την άποψη τους. Και μόλις απορρίφθηκε άρχισες να κατεργάζεσαι τρόπους να το φέρεις απο το παράθυρο.

Ξέρω φίλε μου κουράστηκες πολυ αυτές τις μέρες. Αλλά σου έχω άσχημα νέα, όλοι αυτοί οι βρωμεροί λαικιστες, αθυρώστομοι εργάτες και αντιπαθητηκοί επαναστάτες, είναι περισσότεροι απο όσο νομίζεις. Δε θα σταματήσουν να υπάρχουν γιατί εσύ τους δημιουργείς. Θα μάχονται μέχρι να σε εξαφανίσουν.

Απο καρδιάς

17 του Νοέμβρη και εμείς οι μέτριοι.

Αγαπημένε μου σύντροφε

17 του Νοέμβρη. Απεργία, μνημόσυνο, γιορτή, άρωμα λουλουδιών, άρωμα νιάτων, αυτοπεποίθηση, οργή, αισιοδοξία, ποίηση...
Το πολυτεχνείο αντανακλά πολλά, μα πάνω απο όλα την εμπιστοσύνη στη δύναμη της συλλογικότητας, της ελευθερίας και της διακαιοσύνης.
Υπαρχει όμως κατι άλλο αξιο μνείας πέρα απο τις δεκάδες χιλιάδες των λαϊκών ανρθώπων που συγκεντρώθηκαν μέσα και έξω απο το πολυτεχνείο εκείνες τις μέρες; Ναι, είναι οι απουσία των εκατομμυρίων συμπολιτών που ήταν στα σπίτια τους.
Και αν αρκετοί απο αυτούς φοβήθηκαν, δεν είχαν τα κότσια να αγωνιστουν και να γιορτάσουν, οι περισσότεροι κλειστικαν στο καβούκι της ψευτοασφάλειας του μικροκόσμου τους.
Θεώρησαν οτι ήταν μεμονομένο περιστατικό νεανικής τρέλας, αναρχικοκομμουνιστών, ταραξιών. Ήταν σίγουροι πως δεν τους αφορούσαν οι "εξτρεμισμοί". Πίστευαν πως δεν υπήρχε στρατιωτικός νόμος. Άν δουλεύεις, είσαι εργατικός, τίμιος, κοιτάς μόνο τη δουλειά σου και αποφευγεις τα μπλεξίματα, δεν έχεις να φοβάσαι κανέναν Παπαδόπουλο.
Με τέτοιες σκέψεις, ανασφάλιες, υποταγή και δειλία, η σκιά της χούντας σκοτείνιαζε τον Ελληνικο ουρανό για εφτά ολόκληρα χρόνια.
34 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είναι σημαντικό να θυμόμαστε αυτους που αγωνίστηκαν συνειδητά για την ανατροπή των φαντασμάτων της Χούντας. Πρέπει όμως να μηνμονεύουμε και όλους τους υπόλοιπους. Που κρατησαν τη χούντα 7 χρόνια. Που κρύφτηκαν στην γκρίζα καθημερινότητά τους. Που υπνοτίστικαν απο τον Γκουσγκούνη, το ποδόσφαιριο και το Μαστοράκη.
Γιατί αυτοί συνεχίζουν να ζούν ανάμεσα μας. Να δέχονται τις χαφιεδοκάμερες γύρω τους με την ψευδαίσθηση της νομιμοφροσύνης. Να κατηγορούν τα ίδια τους τα παιδιά ως ταραξίες. Όταν οι συνάδελφοι τους μάχονται στους δρόμους για λίγα δράμια αξιοπρέπειας, αυτοί να ενοχλούνται απο το κυκλοφοριακό χάος. Η ίδια κίνηση όμως το σαββατόβραδο στο σκυλάδικα της παραλιακής να τους κάνει να ικανοποιούνται μαζοχιστικά.
Αυτοί υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα αγαπημένε μου σύντροφε. Δειλοί, μέτριοι, αμαθείς και αδαέις.
Είμαστε όλοι μας. Έτσι γεννιόμαστε σε αυτό το σύστημα και αυτο το ρόλο μας προορίζουν.
Συνέχισε να δίνεις τη μάχη όμως σύντροφε. Πρώτα μέσα στο μυαλό σου. Εκεί κυρίως.Μην τους κάνεις τη χάρη.

Σε φιλώ

Παζαρεύοντας την υγεία

Αγαπημένε μου συν-ασθενή,

Η είδηση που διάβασα στις χθεσινές εφημερίδες φυσικά και δε μου προκάλεσε έκπληξη. Ήταν όμως απο αυτά τα νέα, που ακόμα και αν τα γνωρίζεις, δεν μπορείς -πολύ περισσότερο δεν πρέπει!- να τα δεχτείς. Η γιγαντιαία φαρμακοβιομηχανία Pfizer αποφάσισε να αποσύρει απο την αγορά την "εισπνεόμενη ινσουλίνη" ως ασύμφορη, επειδή ασφαλιστικά ταμεία μεγάλων χωρών της δυτικής ευρώπης δεν "κάλυψαν" το φάρμακο.

Απο που να αρχίσεις άραγε? Απο το ότι οι ασφάλειες, "δημόσιες" και ιδιωτικές αρνήθηκαν να καλύψουν ένα φάρμακο που προσφέρει σαφώς καλύτερη ποιότητα ζωής στους ασθενείς? Απο το ότι η έρευνα και παραγωγή φαρμάκου είναι στο έλεος των κάθε λογής μανατζαρέων? Απο το ότι οι φαρμακευτικές εταιρίες έχουν κάνει κατάληψη στα πανεπιστήμια των χωρών της ευρώπης, αλλοιώνοντας τις προτεραιότητες της έρευνας? Απο το ότι ασθένειες που θα μπορούσαμε ως ανθρωπότητα εδώ και χρόνια να εξαφανίσουμε, συνεχίζουν να θερίζουν, επειδή η παραγωγή φαρμάκου είναι ασύμφορη? -για ποιόν αλήθεια?-

Αγαπημένε μου συν-ασθενή, την επόμενη φορά που θα χαρακτηρίσεις τους φοιτητές και ακαδημαικούς που αγωνίζονται να πετάξουν τις εταιρείες απο τις σχολές τους αλήτες και μονολιθικούς προσπάθησε να μου απαντήσεις τις παραπάνω ερωτήσεις.

Στο μεταξύ χιλιάδες ασθενείς θα συνεχίσουν να "τσιμπιούνται" καθημερινά, επειδή η εισπνεόμενη ινσουλίνη ήταν ασύμφορη...

Εις το επανιδείν.

Τμήμα απολεσθέντων στοχασμών

Αγαπητέ συνταξιδιώτη,
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πού πάνε τα ανεπίδωτα γράμματα? Σκέψεις που είτε δειλά, είτε αποφασιστικά έγιναν λέξεις στο χαρτί. Και μετά, πάλι, είτε από φόβο είτε απο θάρρος δεν επικοινωνήθηκαν ποτέ. Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν οι λέξεις αυτές έφταναν στον παραλήπτη? Ή μήπως τελικά παραλήπτης ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας?